پدر گفت : عشق یعنی همسر

دخترک گفت : عشق یعنی عروسک

 معلم گفت : عشق یعنی بچه ها

 خسرو گفت : عشق یعنی شیرین

 شیرین گفت : عشق یعنی خسرو

 فرهاد گفت : ....؟

 فرهاد هیچ نگفت .

فرهاد نگاهش را به اسمان برد .با چشمانی بارانی .میخواست فریاد بزند.

اما سکوت کرد .میخواست شکایت کند اما نکرد .نفسش دیگر بالا نمی امد

سرش را پایین انداخت و رفت .هر چند که باران نمیگذاشت جلوی پایش را

 ببیند ولی او نایستاد .سکوت کرد و فقط رفت چون میدانست او نباید بماند

چون شیرین دگر خواهان او نبود و عشق معنا شد!